Ik kan me er zo aan ergeren hoe sommige mensen een recensie over boeken schrijven. En dat vind ik vervelend want, ik lees ze meestal wel graag. Maar als een recensie met spoiler alert begint ben ik al klaar. Volgens mij bevat een goede recensie namelijk geen spoilers. In deze blog ga ik je vertellen hoe de perfecte recensie er naar mijn mening uit ziet.
Voor we verder gaan wil ik eerst en vooral zeggen. Dit is mijn mening, als jij het niet erg vindt om spoilers te lezen of ze zelf altijd geeft is dat ook oké natuurlijk.
Maar goed! Als ik een recensie schrijf vertel ik altijd eerst wat ik er van vond en waarom ik een boek een aantal sterren heb gegeven. Eigenlijk maak ik al een samenvatting van mijn eigen recensie.
Daarna ga ik dus mijn eerste alinea ontleden. Ik ga dieper in op mijn menging. Ik vond het boek goed omdat... Het zo mooi geschreven is of het is heel beelden vertelt. In het geval dat ik een boek minder goed vond vertel ik dat natuurlijk ook. Soms is een boek gewoon niet je ding of de achterkant en het verhaal lijken niet bij elkaar te horen.
Als ik mijn mening verder heb uitgelegd vertel ik waarom ik de keuze tot een aantal sterren heb gemaakt. Soms vind ik dat behoorlijk moeilijk, vooral omdat er op veel plekken geen mogelijkheid tot halve sterren is. Soms vind ik een boek gewoon echt minder of helemaal niet goed, al geef ik nooit één ster. De reden daar voor is, omdat ik weet dat een boek nooit echt slecht kan zijn alleen niet 'helemaal' je ding. Maar in zo'n geval lees ik het boek niet uit en geef ik ook geen sterren. Een drie sterren boek is voor mij leuk, maar die pak ik niet nog een keer. Vier sterren is vaak al een stuk leuker en wil ik graag in mijn kast hebben en vijf sterren lijkt me overduidelijk. Natuurlijk heeft iedereen hier zijn eigen manier van beoordelen bij en die is helemaal prima, maar precies om die reden zijn recensie dus zo goed.
Na de sterren vertel ik altijd nog een beetje meer over het boek. Over hoe het geschreven of voorgelezen is. Ik vertel zonder al te veel te vertellen dat een karakter bijvoorbeeld een persoonlijke ontwikkeling maakt, dat ik een plot niet zag aan komen of dat ik onder de indruk ben van de diepgang. Als ik een boek minder goed vind vertel ik eerst waarom dat zo is, maar ik sluit mijn recensie altijd af met iets positiefs.
Geen enkel boek, zelfs één die ik minder leuk vind heeft alleen slechte stukken. Er kan best iets grappigs of iets geks of iets onverwachts in terug komen.
Wat ik eigenlijk nooit doe, vroeger wel deed, is de achterkant over nemen. Wel hou ik in mijn achterhoofd wat daar in vertelt word. Maar als ik een recensie schrijf probeer ik me altijd te beken wat wil ikzelf graag weten. Ik hoef geen samenvatting van het boek. "Hallo, ik moet het nog lezen!" Als ik een samenvatting nodig heb ga ik wel naar schollieren.com
Ik wil eigenlijk heel simpele ding weten. Was het verhaal duidelijk, zit er een goed plot in en was het meeslepend. Recensie waar ongeloof waardig in de titel staat sla ik bij voorbaat al over. Als ik iets geloofwaardigs wil lezen pak ik wel een non-fictie boek, tenslotte zit het woord fictie niet voor niets in het genre. Ik vind het dan ook heel erg vervelend als volwassenen jeugdboeken af gaan zeiken. Man het is voor 10 jarige, dat mag best een beetje ongeloofwaardig en fantasie vol zijn.
Dus laten we nu afspreken: Je hoeft een boek niet leuk te vinden, maar laten we wel objectief een boek beoordelen. Een jeugdboek niet meer afzeiken, omdat het fantasievol is en geen één ster geven zonder dat je uitlegt waarom. Deal? Fijn!
Reactie plaatsen
Reacties