Hoe wel het weekend al geweest is voor wanneer jij, beste lezer, dit leest, moet het voor mij nog beginnen. Het is woensdagmiddag kwart over vier en ik heb hoofdpijn en een brandend gevoel achter mij ogen. Ik heb geen hooit koorts, maar een groot geheim.
Dat geheim kan ik nog steeds niet te hard zeggen, want ik kan er iemand mee in de problemen brengen en je snapt vast wel, dat wil ik niet. Ik wilde altijd graag mijn eigen filmstudio, scenario's en boeken schrijven en toen kwam hij. Er gingen maanden over heen voordat ik besefte dat hij heel veel voor me betekend en ik heel erg graag bij hem wil zijn. Alleen mijn dromen dan. Hij is namelijk geen Nederlander en hij wil hier ook niet wonen. Toen hij hier naartoe kwam wist hij dat nog niet. Ik heb hem eerlijk gezegd nooit gevraagd of hij al weleens in Nederland geweest is, maar dat hij hier niet wil blijven was al vanaf het moment dat ik hem leerde kennen duidelijk. Het was ik ben hier om geld te verdienen zodat ik een huis kan kopen. Dat heb ik nooit tegengesproken of gevraagd en wij dan?
Er was aan het begin ook helemaal geen wij. Het was hij en ik en een steeds hechter wordende vriendschap. Tot ik in november bij hem bleef slapen. Als je je nu afvraagt waar dit verhaal naar toe gaat, komt dat om dat ik een beetje afgedwaald ben. Want wat hebben mijn dromen en het weekend met hem te maken?
Ik ga het je vertellen. Dit weekend zijn de audities voor grote kinderen zijn ook kinderen. Een auditie dag waar 55 auditanten voor uitgenodigd zijn. Ik zou er eigenlijk heel veel zin in moet hebben. Alleen in mijn hoofd is er alleen ruimte voor het feit dat ik daardoor misschien geen afscheid van hem kan nemen. Hij gaat weg en voor een heel lange tijd zou dat pas in juni of juli gebeuren. Ik weet niet hoe vaak we wel niet gezegd hebben, er is genoeg tijd. Nu is die tijd op. Hij gaat niet dood, maar wel 4000 km verder op wonen.
Ik zou nu willen zeggen dat dat geen gevolgen heeft voor hoe ik denk en handel. feit is dat ik niet boos op hem kan zijn, omdat hij eerder dan gepland weg gaat. Vind ik het leuk? Nee. Ga ik hem missen? Ontzettend. Sterker nog ik mis hem nu ook. Ik wil elke stomme minuut van elke dag met hem door brengen.
Nou gaat dat natuurlijk niet. Hij werkt, ik werk. Hij overdag zoals de meeste mensen, ik 's avonds. Hij woont ongeveer een uur bij mij vandaan met het openbaar vervoer. Met de auto zo'n twintig minuten als je niet door de spits moet rijden. Maar goed geen tijd om elkaar te zien dus, wat erg jammer is. Heel veel vrije tijd heb ik ook niet, want het script is nog niet af. De hele tijd dacht ik, ach dat komt wel. Ik maak het morgen wel af. Goed in alle eerlijkheid we zijn twee maanden verder en ik ben helemaal uit het verhaal. Maakt niet uit, er zijn genoeg aantekeningen dus voor het einde van de week ben ik wel klaar. Ergens begin ik ook wel een beetje een kriebel te voelen als ik aan zaterdag denk en de standaard nachtmerries zijn weer begonnen. Ik droom al sinds de aller eerste auditie die ik ooit afgenomen heb hetzelfde. Ik ben te laat en de groepen zijn in compleet. Kleine foutjes die een kettingramp veroorzaken. Ik ben dan ook altijd heel erg blij wanneer zo'n dag over is en we gewoon lekker kunnen kijken naar alle opnames. Het versturen van de mails vind ik dan wel weer spannend. Stel dat je perfecte cast toch niet zo prefect is en je moet in dit geval 45 mensen teleurstellen. Het hoort erbij en meestal is het niet zo, dat de niet gecasten niet kunnen acteren, maar gewoon net niet in het plaatje passen. Dat is ook moeilijk, want wanneer past iemand in een plaatje. In dit geval wanneer we 8 kinderen en 2 volwassenen hebben die op elkaar lijken en echt een gezin zouden kunnen spelen.
Na de casting wordt het wel leuker, naar mijn mening. Oke hij is weg en ik zal hem missen, maar we gaan ook repeteren en het wordt nog Pasen en Koningsdag. Vooral dat laatste is leuk, want daar kunnen we met Dream On op inspelen. Misschien drie euro voor een green sceen filmpje of een korte fotoshoot?
Hoe en wat precies weet ik nog niet. Het Dream Team zal vast niet staan te springen om hun vrije dag op te offeren aan zoiets. De winst die we maken zouden we weer in nieuwe projecten kunnen steken. Iets waar veel mensen zich misschien op verkijken is hoeveel geld alleen al een simpele kleine YouTube productie kost. Het vinden van een goed team is ook altijd weer een uitdaging en wanneer je denkt dat je het perfecte team hebt, laat iemand je wel weer vallen of mist toch die klik.
Dus als ik hier echt en oprecht eerlijk ga zijn, waarom doe ik het eigenlijk nog? Ik haal er niet meer zo veel plezier uit als aan het begin, ik vind de meeste mensen na een paar dagen vervelend en tot nu toe is het me nog nooit gelukt om aan het einden te zeggen, ja dit is wat ik graag wilde neer zetten. De verhalen zijn er, de ideeën zijn goed, maar het komt er nog altijd niet uit. Dus geef ik mezelf nog even. Tot het einde van het jaar en daarna? Als het gelukt is ga ik door als het niet gelukt is, geen idee. Misschien ga ik naar een klein eiland of open ik een boekenwinkel. Het leven is in elk geval te kort om ongelukkig te zijn, dus ga ik op zoek naar dat wat me gelukkig maakt.
Reactie plaatsen
Reacties