Laatst was ik in mijn oude schriften aan het zoeken naar een stuk tekst dat ik voor Make a wish wil gebruiken, maar toen kwam ik deze tekst tegen. Als ik naar de rest om de tekst heen kijk was het niet mijn bedoeling dat ik het ooit nog zou lezen, maar eerlijk gezegd vind ik het nu een heel mooi verhaaltje.
Normaal zou ik mijn ogen sluiten, weg lopen of me verstoppen. Nu kan ik dat niet. Als vast genageld aan de grond blijf ik kijken. Het is gruwelijk, hartverscheurend en gemeen. Als of de leugen uit komt.
Zij schonk hem haar hart, haar vertrouwen, haar geloven. Voorzichtig neemt hij het aan en geeft er een kus op, maar dan wordt alles koud. Een open vlakte omringt met schaduw. Ze ziet zijn angst voor haar hart, maar ze kan niks meer doen. Hij laat het vallen door de angst. Zij wil hem vertellen dat het niet erg is, maar hij duwt haar weg. Zoals hij dat ook bij zijn familie heeft gedaan. Nooit mag iemand zien hoe verknipt hij is.
Terwijl ze allebei breken duwt hij haar naar een veilige afstand. Zo kan hij haar geen pijn doen, maar nog belangrijker zo kan zij hem geen pijn doen.
Er valt een muur van regen om hen heen. Ze worden gescheiden door een storm in hen zelf.
Reactie plaatsen
Reacties