Charlotte

“Nee hè” zeg ik zacht tegen mezelf.

Waarom moet meneer De Waal precies vandaag een slecht humeur hebben? Ik wil snel weg, ik zucht. Nee hoor in plaats daarvan kan ik Kai weer gaan helpen. Ik klop op de deur van onze coördinator die ik van één af stand al had horen praten tegen mijn domme broer. Daan is er vast al en die vraagt zich zeker weten af waar ik blijf.

“Lotte,” zegt De Waal tegen me zodra ik binnen kom. “Wat is er?”

Ik zucht opnieuw, ik moet nu wel met een hele goeden smoes komen om Kai te bevrijden.

“Ik…nou kijk het zit zo,” zeg ik dan. “Ik ben mijn huissleutel vergeten en Roos...” mijn zusje die ongeveer hetzelfde is alleen dan drie centimeter langer. “Is al weg denk ik, want ik kan haar nergens vinden.”

“Wat is je punt Charlotte,” zegt hij op zijn gebruikelijke strengen toon.

“Zou u mijn broer voor vandaag kunnen laten gaan dan kan ik tenminste mijn huis in.” Ik zie hem twijfelen en heel even denk ik dat hij me naar huis gaat sturen zonder Kai, maar dan zegt hij:

“Ga maar.”

“Dank u,” zeggen Kai en ik in koor.

“Lotte,” zegt Kai plagend. Ik kijk hem aan als of ik hem kan wurgen. Ik heb een hekel aan die naam het klinkt raar maar ik vind het fijner om Char genoemd te worden, het is geen echte naam en dat vind ik er juist leuk aan.

“Ja wat is er,” zeg ik botter dan ik bedoel.

“Dank je dat je me geholpen hebt, anders zat ik daar morgen waarschijnlijk nog.”

“Nee hoor,” zeg ik met een grijns. “Morgen zitten we ergens in Verweggistan om de bruiloft van Sensa haar moeder te vieren.”

Sensa is al zo lang als ik me kan herinneren en nog langer een van mijn twee beste vriendinnen. Ze heeft rood haar, maar ze is sinds de scheiding van haar ouders haar haren gaan verven. De uitgroei is al rood maar de rest is nog roze. Ze woont sinds een half jaar bij mij en mijn twee zusjes en mijn twee broertjes en mijn andere beste vriendin Meze - die een klein beetje hipster is en blond haar heeft wat niet langer dan haar schouders is - in huis.

Meze is het huis uit geplaatst, omdat haar ouders niet meer voor haar konden zorgen. Sensa woont bij mij in huis, omdat haar moeder verhuisd is naar een warm land waar ik de naam niet meer van weet en haar vader op mysterieuze wijze verdwenen is een half jaar geleden.

Daan

“Eindelijk!”

Char en haar broer komen het schoolplein op, de grote rode deuren laten ze achter zich dicht vallen.

“Eindelijk daar ben je,” zeg ik. Ik geef haar een kus.

Haar vrienden staan om ons heen, maar het kan me niks schelen.

Char haar fietsband is voor de zoveelste keer lek en ze springt daarom bij Rozanne haar tweelingzusje achterop. Het is ongelofelijk hoe veel die twee op elkaar lijken, maar toch kan ik ze uit elkaar houden. Ik weet altijd precies wie, wie is. Kai daarentegen woont nu al zestien jaar met zijn zusjes in huis en weet het soms nog steeds niet. Ik moet er vaak erg om lachen. Charlotte is nu pas acht maanden mijn vriendin. Ook al tja we zijn gewoon al lang samen met soms ups en soms downs.

Rozanne

Charlotte springt bij me achterop mijn haar heb ik gevlochten, maar dat van mijn zusje hangt onhandig los. Ze neemt het naar voren. Onze haren hangen tot onze kont en daarmee hebben we het langste haar van onze vriendengroep, maar nog lang niet het meeste. Sensa haar haren zijn ook lang en dik en er zit bijna geen slag in. Het staat haar wel echt heel erg mooi. Dat komt denk ik vooral door haar bleken sproeten gezicht.

We fietsen met zijn allen naar ons huis van af daar zullen we vannacht naar het vliegveld gaan. Mijn vader zal ons brengen en daar zal de moeder van Sensa ons opvangen en overnemen, want we zijn met een grote groep en allemaal nog onder de achttien. Ik ben net een paar maanden zestien samen met Kai en Charlotte het kan leuk zijn een drieling maar soms ook echt heel erg klote.

“Je hebt uitgroei,” hoor ik Meze tegen Sensa zeggen. “Ja, ik weet het maar ik ben er nog niet over uit welke kleur ik het nu zou gaan verven” lacht ze terug.

Meze

“Je hebt uit groei”, zeg ik tegen Sensa.
Haar oranje haar pluist boven op haar hoofd. Het gaat mooi over in roze, al weet ik niet meer wanneer ik haar voor het laatste heb gezien met haar eigen haar kleur. Nu ik erover na denk weet ik eigenlijk ook niet wanneer ik mijn ouder voor het laatst gezien heb. Volgens mij was de lasten keer dat Sensa haar haren voor de eerste keer roze verfde en dat is alweer minimaal met de kerst geweest. Toch weet ik zeker dat ik de kerstvakantie thuis gebleven ben.

Thuis wat een raar woord is dat eigenlijk, wat is thuis. Charlotte en Rozanne waren mijn vriendinnen maar zijn nu ook mijn zusjes. Ik woon nu al anderhalf jaar bij hun in huis voor mij zijn dit mijn ouders. Mijn eigen ouders hadden me zo veel pijn gedaan en me gekwetst.