Hoofdstuk 4 - Help wat moet ik nu

In de verte zie ik Schiphol nadere, ik zie de landingsbaan van uit het raam. Ik adem diep in, maar de zenuwen gaan niet weg. Help is de enige gedachte die door mijn hoofd heen gaat.  

“Ik ben bang” zeg ik zacht tegen Daan.  

“Ik zie het, blijf gewoon rustig ademen dan komt alles goed het is echt niet eng en er zal ook echt niks gebeuren.”

Hij kuste me en ik voel me rustiger worde, ondertussen parkeert papa. Acht super drukken kinderen stappen de auto uit, waar ik onder anderen zelf bij hoor.  

Daan 

Ongelofelijk Charlotte is zo ontzettend gespannen terwijl Rozanne en Meze negens last van lijken te hebben. Ik probeer haar moed in te spreken. Het is best raar dat Tomas en Juda er ook zijn. Ze zijn zo aanwezig, dat ben ik gewoon niet gewend. Charlotte haar vader haalt de koffers uit de auto en geeft ze aan ons.  

Samen lopen we Schiphol in.
“Wou wat is het hier groot,” hoor ik Meze achter me zeggen.
Ik begrijp wel dat ze onder de indruk is van de luchthaven. Ik zie Sensa om zich heen kijken, waarschijnlijk zoekt ze haar moeder. Zij zal ons vanaf hier overnemen en met ons mee gaan naar het land waar ze woont. 

Meze 

Ik kijk mijn ogen uit. Het is hier echt heel groot en ook heel anders dan dat ik me had voor gesteld. Sensa zoekt duidelijk haar moeder, een bruiloft in één of ander ver land, wou was het enigen wat in mij op komt. Ik vind het allemaal fantasie. Ik heb special voor de bruiloft een wit jurkje met bijpassende hakken mogen kopen. Al begrijp ik ook wel dat het voor Sensa nogal vreemd aan zal voelen. 

“Hoi,” hoor ik een stem achter me zeggen.
Ik draai me om en zie de moeder van Sensa. Ze geven elkaar een knuffel, maar zodra Sensa de vriend van haar moeder ziet draait ze zich naar ons om.  
“Dit is nou mijn stiefvader Rik, Rik dit zijn mijn vrienden, Charlotte en Daan. Meze, Kai en Rozanne. En dan hebben we noch Juda en Tomas.”  
“Hallo.”  
Ik kan horen dat de man nerveus is. Ik weet alleen niet of dat komt omdat Sensa hem het liefst zo ver mogelijk weg wou hebben of omdat hij het spannend vind om ons te ontmoeten.  

Rozanne 

De vriend van de moeder van Sensa staat me niet zo aan. Ik vind hem nogal… nou ja, ik weet niet. Hij heeft voor mijn gevoel niet zo'n goede energie om zich heen hangen. Ik begrijp nu ook wel dat Sensa hem het liefste weg wil hebben, al is het alleen al omdat hij haar moeder zover gekregen heeft om naar de anderen kant van de wereld te verhuizen. Ik vind het dan alleen weer niet erg dat ze daarom bij ons is komen wonen. Wij hebben in ons grote huis meer dan genoeg plek en het is ook nog is gezellig. 

Het inchecken is nog best een gedoe. We moeste eerst afscheid nemen van mijn vader. Ik vond het moeilijk, maar voor Charlotte was het bijna onmogelijk. Ze is nog nooit langer dan vier dagen zonder onze ouders geweest. Ik in principe ook niet, maar dat maakt niet zo veel uit zij kan gewoon minder lang zonder onze ouders. Daarna moesten we door de douane, zij hebben iedereen gecontroleerd of onze tickets en paspoorten wel geldig waren. Gelukkig kwamen we er allemaal reddenlijk snel door heen.

Charlotte 

We moete lang wachten tot we naar het vliegtuig mogen. We leggen onze koffers alvast op een band. Mijn had bagage is mijn groene schoudertas hij zit vol met spullen die ik misschien nodig zou kunnen hebben in het vliegtuig. Daan pakt mijn had vast, ik merk dat hij het ook spannend vind om te gaan vliegen, terwijl hij het al zo veel vaker gedaan heeft. Het valt me ook op dat Meze het nu ook spannend begint te vinden. Tot mijn verbazing blijft Rozanne eng rustig. Het lijkt haar niks te doen, om voor de eerste keer te gaan vliegen. 

In het vliegtuig zit ik naast Daan en het raam. We zitten met zijn drieën naast elkaar. Naast Daan zit Juda. Achter ons zitten: Meze, Rozanne en Tomas. Daarnaast zitten Kai en Sensa naast elkaar. Daar weer achter zitten de stiefvader en moeder van Sensa.  

Voor we het vliegtuig in stapte zei Sensa dat dit de zwaarste acht uur van haar leven zouden worden.  Ze heeft ons ook op het hard gedrukt dat als ze het niet zou over leven, ze heel veel van ons houdt.  

Daan 

Ik zit naast Char en Juda in het vliegtuig. Het is tot mijn verbazing best gezellig en Chatlotte is zelfs een beetje ontspannen. Ik zie hoe ze naar buiten kijkt. Het lijkt wel alsof ze in een heel andere wereld is. Ik zie aan haar dat ze het mooi vindt. Na een tijdje zegt ze tegen ons:
“Raar, maar als ik naar buiten kijk voelt het alsof ik kan vliegen en de helen wereld aan kan, alsof niks of niemand mij nog kan stoppen. Geweldig.”
Daarna pakt ze een schrift en een pen. Ze begint te schrijven terwijl ze zachtjes neuriet. het is lang geleden dat ze gezongen heeft of een liedje schreef. Ze is dus echt aan het ontspannen en ze voelt zich veilig, anders was ze dat nooit zomaar gaan doen. 

Meze 

Ik kijk naar buiten. Ik hoor Charlotte voor me, zacht neuriën. Het is een heel rustige melodie Rozanne is tegen mij aan in slaap gevallen. Zelf lukt het niet om te ontspannen, ik vind het nog steeds eng om te vliegen. Waarom weet ik niet precies. Het uit zicht is erg mooi. Ik zie de wolken, ze lijken heel zacht en warm. Zou de rest dat gevoel ook hebben of zouden het voor hen gewoon wolken zijn. Ik bedenk me dat het zaterdag is en dat maandag al mijn vriendinnen gewoon nog een week naar school moete. Ik zit daarentegen in een ver land ergens ver weg van huis. Drie weken, wij met zijn achten en de moeder van Sensa, al heeft ze beloofd ons zo veel mogelijk met rust te laten. Ik vraag me vooral af wat we de eerste week zullen doen. Zwemmen of veel wandelen, nee dat hoop ik niet. Rozanne en Charlotte houden van lopen. Het is al vaak gebuurt dat ik ergens achter liep en hun vol energie voor op renden, ook met dertig graden.
Sensa heeft ons verteld dat we in het hotel van haar nieuwe vader zullen slapen. Ook dat we vlakbij een jungle zitten waar een dorp van boomhutten is. Waar je alleen in mag na een training van twee uur, omdat je niet gezekerd bent en het hoog in de bomen verborgen zit. Er zouden allemaal tunnels in zitten. O en je zou er niet in mogen zonder een gids. Zelf zou ik er graag heen willen en ik denk dat Charlotte en Daan het ook graag zouden willen zien. Helaas hebben we afgesproken dat we dit soort dingen met ons alleemaal te doen. alleen ben ik er niet over uit of ik het daar wel mee eens ben. 

Tomas haalt me uit al mijn gedachte.  
“Gaat het?” Vraagt hij.
Ik knikte maar zeg niks. Hij houdt me een stuk chocolade voor. Dankbaar neem ik het aan. Ik kijk terug naar buiten. Nu word ik alleen maar duizelig van de wolken. Ineens begin ik te piekeren en me dingen af te vragen, hoe lang vliegen we eigenlijk al? En hoe lang zou het nog duren voor dat we zullen landen? 

Tot mijn verbazing word ik wakker geschut door Rozanne.
“Hé we gaan zo landen je bent in slaap gevallen.”
Suf kijk ik om me heen. Ik kan me niet zo veel meer herinneren van de vlucht. Alleen dat ik me heel erg moe voelde. 

Charlotte 

Tot mijn verdriet zijn de acht uur vliegen snel voorbij. Ik heb een liedje geschreven en ben daarna in slaap gevallen. Aan het slaperige gezicht van Meze zie ik dat zij ook in slaap gevallen is. Sensa kijkt daarentegen erg gespannen. Ze heeft de helen reis voor haar moeder gezeten die zo'n drie uur van de acht over niks anders dan haar bruiloft kon praten. Ze had zo'n twee uur allemaal vragen aan Sensa gesteld over school en de rest van de tijd had ze het over het land gehad waar we naar toe gaan en het hotel. Maar we leven allemaal nog, dus eigenlijk was onze reis alleen maar heel vermoeid geweest voor Kai en Sensa. 

We stappen het vliegtuig uit. Het is erg warm buiten, we lopen gelijk door naar de band met koffers en tot mijn grote vreugde is geen van ons zijn of haar bagage kwijt.
We lopen naar de auto van de stiefvader van Sensa. Het is een grote auto, maar we passen er alleen niet met zijn alle in. Dus moete we ons er maar bij neerleggen dat het niet anders kan dan dat Daan, Sensa en ik samen met haar moeder - Myra - op een taxie moete wachten. Onze koffers kunnen gelukkig wel met de auto van rik mee.  

Het duurt lang voor er een taxie is die ons naar het hotel kan brengen. We stappen in, Daan legt zijn arm om me heen. Ik ben in het midden gaan zitten. Normaal gesproken heb ik daar echt een hekel aan, maar voor nu vind ik het prima. We kijken naar buiten, het landschap is heel anders dan bij ons in Nederland. Het is hier veel kaler en het weg dek is nog slecht dan dat in België. Het is een armer land en dat kan je erg goed zien.
We rijde een winkelstraat in. Hier is het druk, groot en mooi. Een echte trekpleister, kan je wel zeggen. Overal waar je kijkt zie je toeristen bij kraampjes en op terrasjes.
We rijde langs een stuk oerwoud, maar er niet door heen en stoppen uiteindelijk voor een groot gebouw, het hotel. Het is van buiten erg mooi, groot en er hangen vijf grote sterren boven de poort. Het heet De Sterrenwacht. Gek genoeg staat het er in het Nederlands. Ik begrijp niet goed waarom, maar ik vind de naam toch wel iets hebben. Ik vraag me af of je ‘s nachts ook echt de sterren kon zien.  

Binnen is het nog veel groter en mooier. Alles is van hout, wat voor een groot contrast zorgt met de zandstenen muren buiten. Op de toonbank staat een schaal met snoepjes. Binnen lopen we bijna recht tegen de toonbank aan. Links is er een gang met twee deuren een deur voor het restaurant en een deur naar een bar. Aan de rechter kant is er een trap en ook weer een deur die naar een soort grote speelkamer leidt. Ik loop er naar toe en kijk door de glazen deur. Er staat een air-hockey tafel, grote stoelen en een kast met spelletjes. Achter in de hoek ligt er speelgoed voor kleinere kinderen. Duplo, knuffelbesten en er staat een glijbaan.

"Charlotte," hoor ik iemand roepen.
Als ik de kant van het geluid op kijk zie ik dat Rik bij Sensa, Daan en Myra is gaan staan. Snel loop ik terug naar ze toe. Langs een nis met vier liften die me eerder nog niet opgevallen was. Rik gaat ons voor naar de vierde verdieping. Eenmaal boven moesten we naar links en dan aan het einden van de gang vier kamers speciaal voor ons gereserveerd.
Daan en ik mogen samen op een kamer. Rozanne en Meze hebben de kamer tegenover die van ons gekozen en hebben daar een plekje voor Sensa overgehouden. Kai, Juda en Tomas zijn meer gedwongen dan vrijwillig bij elkaar op de kamer gegaan. De vierde kamer is er eigenlijk voor als mijn ouders woensdag samen met Pepijn en Liv komen tot die tijd is die leeg al hebben we er wel een sleutel voor gekregen.