Emma
Het is donker in de logeerkamer. Ik hoor Yara haar zachte ademhaling, ze slaapt. Ik wil ook slapen, maar het lukt me niet. Ik moet de hele tijd aan papa en mama denken, zouden ze mij ook zo missen. Soms denk ik van niet, maar dan krijg ik een sms’je van ze of ze bellen ineens. Nu zouden ze best mogen bellen, ik wil graag aan ze vertellen wat ik vandaag op school heb gedaan en dat Gijs en ik Peter Pan hebben gekeken. Ik wil ze zeggen dat ik ze mis en dat ik wil dat ze naar huis komen. Ook mis ik Esmee haar geklaag en Tom zijn knuffels, waren ze maar hier.
Ik loop langs een lange autoweg, aan de andere kant van mijn staan hoge bomen die zo dicht op elkaar staan dat ik er niet door heen kan kijken.
Het is donker tussen de bomen, alsof er ieder moment iets engs tevoorschijn kan komen. Ik wil de weg oversteken naar de andere kant waar duinen liggen. Ik wil op de duinen klimmen en naar de zee kijken, maar ik kan niet oversteken. De auto’s rijden te snel en hoe lang ik ook loop er komt geen einde aan de weg en het donkere bos naast me. Ik hoor vreemde geluiden naast me en ik heb het gevoel dat er iemand naar me kijkt. Of het me bespiedt van uit het donkerebos. Ik blijf staan en tuur het donker in, om te zien of ik een gedaante van het zwart kan onderscheiden. Ik ben bang en ik wil hier weg. Snel begin ik weer te lopen hopend dat ik niet gevolgd word. Dan zie ik van uit mijn ooghoek iets bewegen. Er komt iets op me af, ik gil van schrik en hou mijn armen afwerend voor mijn gezicht.
Met een schok schiet ik overeind. Er rollen tranen uit mijn ogen, ik was zo bang dat die dingen met pakken zouden krijgen. Gedesoriënteerd kijk ik de logeerkamer rond. Het duurt even voor ik me weer herinner dat we bij Gijs en zijn ouders logeren. Yara zit naast me in het bed.
“Sorry, ik wilde je niet laten schrikken. Ik dacht dat je een nachtmerrie had.”
“Dat had ik ook.”
Met de rug van mijn hand veeg ik de tranen uit mijn ogen. Yara kijkt me vol medeleven aan, ze weet hoe verschrikkelijk mijn nachtmerries kunnen zijn. Dan gaat de slaapkamerdeur open en komt Gijs de slaapkamer in.
“Ik hoorde iemand gillen?”
“Dat zal ik wel geweest zijn.”
Schuldbewust kijk ik naar mijn handen. Ik hoop niet dat ik het hele huis heb wakker gegild, het laatste wat ik wil is Gijs zijn ouders uit hun slaap houden.
“Droomde je over je ouders?”
Langzaam schud ik mijn hoofd, voor deze keer droomde ik dat niet.
“Wil je vertellen waar je over droomde?”
Het liefst zou ik nu ja roepen, maar dan kijk ik naar Yara ze ziet er slaperig uit. Als ik hier ga vertellen wat ik droomde dan valt ze vast niet meer in slaap. Gijs ziet mijn twijfels en zegt:
“Vertel het me beneden, dan maak ik warme chocolademelk en kan Yara verder slapen.”
“Dank je wel,” zegt Yara. Daarna gaapt ze en gaat weer liggen.
Ik sla mij deken van me af en sluip naar de deur. Samen met Gijs verlaat ik de logeerkamer en loop naar de trap.
Schrijfster: Krisha van der Male ©Krisha van der Male ©Make a Wish
Reactie plaatsen
Reacties