Emma
Ik sleep mijn weekendtas achter me aan de trap af. Een hele week samen met Gijs en natuurlijk met Yara, ik heb er nu al heel erg veel zin in. Even twijfel ik of ik wel genoeg kleren bij me heb, mijn tas zit voller dan vol. Benende heb ik mijn rugzak met schoolboeken al klaargezet. Iedereen zegt dat het niet erg is als ik iets vergeet, ik ben tenslotte in minder dan vijf minuten thuis. Maar toch vergeet ik liever niks, ik vind het een enge gedachten dat ik deze week terug zou moeten naar ons grote legen huis.
Beneden aan de trap staan Yara en Gijs al op me te wachten, de buiten deur staat open en ik kan zien hoe mijn moeder en vader de auto aan het volladen zijn met hun eigen bagage. Ik spring van de laatste twee treden en kijk dan waar mijn schoenen staan.
“Heb je alles?” vraagt Yara.
“Ik denk het wel, tenzij we gaan rolschaatsen.”
Yara schudt haar hoofd langzaam. Ik weet dat ze mijn plezier in het rolschaatsen niet deelt.
“Zullen we gaan?” vraagt Gijs als ik mijn schoenen aan heb.
Ik knik naar hem terwijl ik mijn jas aantrek. Gijs tilt mijn schooltas op aan zijn gezicht kan ik zien dat hij niet verwacht had, dat mijn rugzak zo zwaar zou zijn.
Bij de auto zeg ik mijn ouders gedag. Tom en Esmee zijn niet thuis, wat ik wel een beetje jammer vind. Gelukkig heeft Tom beloofd om vanavond nog langs te komen, voor ze weg gaan. Esmee zit helaas weer in haar negeerfase zoals Yara het noemt. Dan vindt ze iedereen vervelend en in de weg lopen, maar ze heeft dan vooral last van mij.
Het is dinsdag middag en ik zit in Gijs zijn kamer huiswerk te maken. Yara zit in onze kamer – de logeerkamer – met Lola te kletsen. Ze hadden privacy nodig ofzo, daarom moest ik maar ergens anders gaan zitten. Ze hebben alleen niet door gehad, dat ze me nu best geholpen hebben. Ik durfde de afgelopen twee dagen niet zomaar alleen met Gijs in een ruimte te zijn. Ik ben veel te bang dat ze ons ontdekken en dat ik Gijs dan misschien nooit meer mag zien. Doordat Yara me de toegang tot onze kamer ontzegd heeft, is het niet vreemd dat ik bij Gijs huiswerk ben gaan maken. Ik had natuurlijk ook beneden kunnen gaan zitten, maar daar zit Robbert – Gijs zijn vader – het nieuws te kijken. Dat doet hij iedere avond en Gijs zijn moeder – Marie – is aan het kokken.
Gijs die ruim een kwartier op zijn bed heeft gelegen, staat op en komt achter me staan. Hij geeft me een zachte kus op mijn hoofd en legt zijn handen op mijn schouders.
“Emma, ik wel je zoenen.”
“Ik jou ook, maar eerst moet ik dit afmaken.”
“En wat nou als je een pauze verdiend hebt?”
Ik draai me naar Gijs toe en schudt mijn hoofd. Wie is hier nu de veertienjarige, hij of ik? Ik sta op van de stoel en geef hem een knuffel. Gijs trekt me mee naar zijn bed, zodra ik zit duwt hij me zachtjes achterover.
“Ik meen het, mag ik je zoenen?”
“Ja.”
Gijs gaat naast me liggen en trekt me naar hem toe, dan zoent hij me. Zijn tong is zacht en warm, zoals die altijd is. Soms vraag ik me af hoeveel meisjes Gijs al gezoend heeft, maar ik durf het hem niet te vragen. Ik ben bang voor het antwoord. Straks zijn het er heel erg veel. Gijs heeft door dat ik ergens mee zit en laat me los. Hij kijkt me recht aan voor hij vraagt:
“Waar denk je aan?”
“Dat wil ik niet zeggen.”
Gijs trekt zijn wenkbrauwen op. Dit is voor het eerst in bijna en jaar dat ik hem niet wil vertellen waar ik mee zit. Ik ben dan ook nog nooit bang geweest voor een antwoord.
“Goed dan, wil je verder met je huiswerk?”
“Liever niet, het is verschrikkelijk saai en veel.”
“Wil je dan Peter Pan kijken?”
Er verschijnt een ondeugende glimlach rond zijn mond. Giechelend knik ik.
We zijn halverwege de film als ik dan toch de moet bij elkaar heb geraapt om iets aan Gijs te vragen waar ik misschien geen antwoord op wil hebben.
“Hoe veel meisjes heb je gekust?”
“Wat?”
Gelijk heb ik spijt van mijn vraag.
“Waarom wil je dat weten?”
“Nou…” ik twijfel even voor ik het hem zeg. “Jij hebt al een paar keer een vriendin gehad en veel meisjes vinden je leuk. Jij bent de eerste die ik leuk vind en ik heb nog nooit een jongen gekust, behalve jou dan.”
Gijs zijn lieve glimlach is terug en hij kust me op mijn voorhoofd.
“Niet zo veel, maar wel een paar. Er was alleen geen enkel meisje dat ook maar in de buurt kwam van jou.”
“Dat snap ik niet.”
“Jij bent speciaal, op heel veel manieren. Ik heb je zien opgroeien, en zie dat eigenlijk nog elke dag. Je bent lief en mooi. Je bent totaal onervaren in de liefde en toch ben en doen je alles zonder dat je bang bent dat je het niet goed doet.”
Nu ben ik het die moet lachen. Hij zou is moeten weten, meestal ben ik heel erg bang dat ik het niet goed doe. Maar omdat ik hem vertrouw durf ik uiteindelijk toch te doen wat hij vraagt.
Schrijfster: Krisha van der Male ©Krisha van der Male ©Make a Wish
Reactie plaatsen
Reacties