Emma
Ik zit aan mijn bureau huiswerk te maken, omdat Gijs en ik overdag de hele tijd samen waren en ‘s avonds iedereen graag een spelletje wilde spelen moet ik nu mijn Nederlands afmaken. Ik wil net beginnen aan de laatste leesopdracht als er op mijn deur geklopt wordt.
“Binnen,” roep ik.
Yara steekt haar hoofd op de hoek van mijn deur.
“Wat ben je aan het doen?”
“Huiswerk,” verzucht ik.
“Vervelend, heb je hulp nodig?”
“Ik ben bang dat je me niet kan helpen, het is begrijpend lezen.”
Yara knikt begrijpend en gaat op mijn bed zitten.
Ik ben net klaar met de laatste opdracht als ik heel nodig naar de wc moet. Tegen Yara zeg ik dat ik zo terug komen, waarna ik mijn kamer verlaat. Met nog vochtige handen, omdat ik ze net gewassen heb, kom ik mijn kamer in. Yara staat voor mijn bureau. Eerst lijkt het of ze naar mijn huiswerk staat te kijken, maar dan zie ik dat ze een kaart in haar handen heeft. Een lila kaart met een groot roze hart, het is de valentijnskaart die ik vorige maand van Gijs heb gekregen. Geschrokken blijf ik in het midden van mijn kamer staan. Gijs had me nog zo gewaarschuwd, dat ik hem niet moest laten slingeren. Ik had de kaart tussen mijn schoolspullen neergelegd, omdat ik er van uit ging dat niemand daar zou kijken. Met een lijk bleekgezicht draait Yara zich naar me om. Eerst denk ik dat ze tegen me gaat schreeuwen, maar dan zegt ze:
“Wat is dit?”
Hoofdschuddend loop ik naar mijn bed in de hoop dat ik geen antwoord hoef te geven, maar Yara blijft me strak aan kijken.
“Een kaart,” zeg ik zachtjes.
Ik ben ontzettend bang dat Yara naar papa en mama gaat of naar Tom. Dat ze het aan iedereen vertelt en dat ik Gijs nooit meer mag zien, alsof je kan kiezen op wie je verliefd wordt. Yara loopt naar me toe en gaat recht voor me staan.
“Zeg me dat dit niet is wat ik denk dat het is.”
“Dat kan ik alleen als ik weet wat je denkt.”
Ik bedoelde het niet gemeen of bijdehand, maar aan Yara kan ik zien dat ze het geen leuke opmerking vindt. Haar gezicht staat op onweer en ik weet niet hoe ik dit moet rechtzetten. Het laatste dat ik wil is tegen haar liegen, maar de waarheid zal ze niet leuk vinden.
“Het is een kaart van Gijs, die ik van hem heb gekregen voor Valentijnsdag.”
“Zo ver was ik ondertussen zelf wel, maar wat bedoelt hij met vriendin? Alsjeblieft zeg me dat je gewoon een vriendin of een zusje voor hem bent.”
Even aarzel ik, maar dan besluit ik om haar de waarheid te vertellen. Heel misschien kunnen Gijs en ik iedereen ervan overtuigen dat we niks verkeerds hebben gedaan. Dat we elkaar gewoon heel leuk vinden, dat we verliefd zijn.
Ik schud mijn hoofd naar Yara.
“Dat is niet wat bedoelde.”
Opnieuw wordt Yara haar gezicht bleek, alsof ze geen lucht meer krijgt. Geschrokken pak ik haar arm vast, maar dan zegt ze:
“Dat kan niet, dit is zo verknipt. Hij is acht jaar ouder dan jij bent Emma. Ben je dat vergeten?”
“Nee, dat weet ik heus wel. Vertel het alsjeblieft niet verder. Gijs heeft nog nooit iets gedaan, wat ik niet wilde. Hij is echt heel lief.”
Nu schudt Yara met haar hoofd. Even ben ik bang dat ze op zal springen en gelijk naar onze ouders toe rent, maar dan zegt ze:
“Dat ik het niet eerder heb gezien. Die bijlessen, het ijs eten en ik probeerde Lola nog wel aan hem te koppelen. Nou begrijp ik waarom hij tegen haar zei, dat er al een ander meisje in zijn leven is.”
“Ben je niet meer boos?”
“Ik weet het niet, maar goed ik zal niks zeggen. Maar Emma beloof me dat je gelijk naar me toe komt als hij iets doet wat jij niet wil.”
Ik knik naar Yara en vlieg haar dankbaar om haar hals. Voorlopige is ons geheim nog steeds veilig, al zal ik de kaart wel beter moeten verstoppen. Hem weggooien kan ik namelijk niet over mijn hart verkrijgen. Deze kaart is mijn bewijs dat hij echt van me houdt.
Schrijfster: Krisha van der Male ©Krisha van der Male ©Make a Wish
Reactie plaatsen
Reacties