Gijs
Mijn vader zet de laatste doos in mijn auto. Vandaag is het de dag, dat ik weg ga naar Amsterdam. Ik begon ruim twee jaar geleden met zoeken naar een woning en die heb ik ondertussen gevonden. Ook heb ik twee geweldige vrienden die me helpen met het maken van fictie films voor op YouTube. Sinds we begonnen zijn, zijn we bizar hard gegroeid. Eerst waren alleen familie en vrienden geabonneerd, maar tegenwoordig kijken tienduizenden mensen naar onze films. We hebben een kantoorpand gehuurd dat op nog geen vijf minuten lopen van mijn nieuwe huis is.
"Mocht het niks worden, je kamer hier zal er altijd zijn," zegt mijn moeder.
Ik geef haar een knuffel. Zelfs al wordt het niks, dan ga ik nog steeds niet terug naar hier. De herinneringen aan mijn vrienden, aan Emma zijn overal. Ik kan haar niet vergeten. Soms ga ik door de spullen die ik in mijn kamer verstopt heb, maar daarmee krijg ik ze niet terug. Ik heb besloten om hun spullen hier te laten liggen en helemaal opnieuw te beginnen. In de afgelopen jaren heb ik Lola nooit meer gezien, maar Yara haar dagboeken heb ik nog wel. Ik heb er nooit in gelezen, maar misschien komt dat op een dag nog.
“Komt goed mam,” zeg ik tegen mijn moeder als ik haar weer los laat.
Ze heeft een trieste blik in haar ogen.
“We gaan je missen jongen,” zegt mijn vader terwijl hij me een klap op mijn rug geeft.
“Ik jullie ook,” zeg ik naar waarheid, daarna stap ik in mijn auto.
Marijn en Tinus staan al voor het gebouw waar ik een appartement gekocht heb te wachten. Veel van de spullen staan al in het huis, dus veel hulp heb ik niet nodig. Nadat ik mijn vrienden begroet heb helpen ze me om de paar dozen uit mijn auto naar binnen te brengen. Het appartement ruikt nog nieuw en een beetje naar verf. Hopelijk gaat het de komende weken meer als een thuis voelen.
Ik zet de dozen in de goede kamers neer voor ik bij mijn vrienden op de net nieuwe bank ga zitten. Omdat ik niet zoveel in huis heb, zeg maar gerust niks hebben ze zelf al een glas water gepakt. Straks maar is boodschappen doen, maar wat moet ik dan eigenlijk halen. In een opwelling zeg ik:
“Blijven jullie eten, dan bestellen we wat.”
“Ja das goed, toch Marijn.”
Ik zoek mijn telefoon en zoek op google maps naar een pizzeria die ook thuisbezorgen. Zodra ik er een gevonden heb bestel ik drie verschillende pizza’s. Marijn heeft nog een kratbier in zijn auto staan en gaat die halen en Tinus doet waar hij het beste in is. Zitten, kijken en nieuwe dingen bedenken. Als dit geen goed teken is, weet ik het ook niet meer.
Schrijfster: Krisha van der Male ©Krisha van der Male ©Make a Wish
Reactie plaatsen
Reacties