Emma
Ongemakkelijk sta ik in de woonkamer te draaien. Maaike heeft me overgehaald om mee te gaan en heeft me vervolgens ook nog eens een krop-top van haar en een veel te strakke spijkerbroek aan laten trekken. Onder het mom van, 'misschien kom jij jouw droomprins vanavond wel tegen.' Nou betwijfel ik dat ten zeerste. Voor Gijs, maar vooral ook daarna ben ik nooit meer verliefd geweest op iemand. Tuurlijk vind ik zo nu en dan een jongen wel knap, maar zodra het verder gaat dan een leuk gesprekje haak ik af. Ik krijg gewoon geen vlinders in mijn buik integendeel ik word zelfs heel erg misselijk als een jongen me probeert te kussen en daarna denk ik altijd terug aan de eerste kus van Gijs en mij.
Als de deurbel gaat schiet Maaike overeind en springt op, waardoor de stoel waar ze op zat gevaarlijk wankelt, maar dan toch niet omvalt. Ze rent als een verliefd pubermeisje - wat ze al ruim vijf jaar niet meer is - naar de gangdeur toe en rukt hem open. Nog geen minuut later hoor ik stemmen van uit het kleine halletje komen. Langzaam sta ik op, al zou ik nu blijven zitten, weet ik zeker dat ze me zou komen halen. Lucia die op de bank zit glimlacht bemoedigend naar me. Ze weet best hoe verschrikkelijk ik dit vind, maar voor Maaike wil ik wel mee als het vijfde wiel.
Misschien iets te onzeker loop ik het halletje in, waar Maaike in gevecht is met een veel te hoge hak.
"Waarom ga je niet even ergens zitten," zegt een vriendelijke stem.
"Goed idee," zegt Maaike.
Mijn pleegzusje hinkelt onhandig langs me en iets in me heeft respect voor haar, ik had me nu waarschijnlijk doodgeschaamd. In de deuropening staat een jongeman met een oranje baard en een vriendelijk gezicht. Hij draagt ondanks de koude lenteavond alleen een shirt met korte mouwen, waardoor ik kan zien dat hij beide armen helemaal vol heeft late tattooweren. Achter hem sta nog twee mannen met hun rug naar het huis toe. Ze praten zachtjes, waardoor ik ze niet kan verstaan.
"Hallo," zeg ik iets wat ongemakkelijk tegen de man in de deuropening.
Er breekt een stralende lach door op zijn gezicht.
"Jij bent zeker Emma, het zusje?" zegt hij.
"Ja, dat ben ik en jij, jullie?"
Terwijl ik het vraag draaien de andere twee mannen zich om. Ik hoor het antwoord dat de man me geeft niet, want mijn blik wordt gevangen door die van een de man links van hem. Blauwe ogen kijken recht in de mijne en ik kan niet voorkomen dat er tranen in mijn ogen verschijnen. Zijn donkerblonde haar is langer dan de laatste keer dat ik hem gezien heb, maar zijn gezicht is nog precies hetzelfde als zeven jaar geleden. Zijn lippen vormen mijn naam, maar hij maakt geen geluid. Dan schrik ik van een hand die op mijn schouder gelegd wordt.
"Klaar om te gaan?" Maaike haar bruine ogen kijken me even kort aan, maar ze ziet mijn ongemak niet. Ik knik snel naar haar. Ze glimlacht weer en huppelt dan naar Gijs toe. Ze haakt haar arm in de zijne en trekt hem met zich mee. Langzaam loopt hij met haar mee, maar hoewel ik zijn gezicht daardoor niet meer kan zien staat zijn geschrokken blik op mijn netvlies gebrand.
Schrijfster: Krisha van der Male ©Krisha van der Male ©Make a Wish
Reactie plaatsen
Reacties